Tożsamość, świadomość i eschaton technologiczny w epoce Osobliwości

Tożsamość w epoce Osobliwości nie jest już oparta na substancji. Jest wzorcem. To kluczowa teza Kurzweila, która redefiniuje człowieczeństwo w kategoriach informacyjnych.

W tym ujęciu tożsamość to dynamiczna struktura danych, niezależna od konkretnego ciała czy mózgu, istniejąca jako wzorzec, który może być kopiowany, przenoszony, aktualizowany i forkatowany.

Patternizm – koncepcja Ray’a Kurzweila

Patternizm to teoria, zgodnie z którą jaźń jest nie substancją, lecz strukturą. Tożsamość nie wynika z fizycznego trwania jednostki, lecz z ciągłości informacyjnej – wzorca, który może przetrwać przez różne nośniki i formy.

Tożsamość ≠ ciało; tożsamość = wzorzec danych
Kopia idealna = funkcjonalna tożsamość
Świadomość = organizacja informacji

Problem świadomości – Searle kontra Kurzweil

John Searle twierdzi, że manipulowanie symbolami nie oznacza rozumienia. Kurzweil odpowiada, że złożoność symulacji może przekroczyć próg odróżnialności od świadomości.

Searle: świadomość wymaga biologii
Kurzweil: świadomość = struktura informacyjna

Qualia i redukcjonizm – Chalmers, Dennett, Kurzweil

Chalmers stawia pytanie o subiektywne przeżycia (qualia). Dennett i Kurzweil twierdzą, że świadomość to proces narracyjny systemu poznawczego.

Osobliwość jako eschaton technologiczny

Kurzweil redefiniuje Osobliwość jako moment narodzin nowej ontologii. Granice między człowiekiem a maszyną zanikają.

Biologiczne ≠ sztuczne
Symulacja ≠ odróżnialna od ciała
Człowiek = hybryda wzorca, maszyny i cielesności

Posthumanizm: Braidotti, Latour, Haraway

Tożsamość staje się wynikiem relacji, nie esencji. Człowiek to aktor sieciowy, nomada, cyborg.

Ciało jako platforma dla wzorca

Kurzweil zakłada, że ciało to interfejs. Można je programować, aktualizować, rozciągać. Ciało to hardware dla wzorca.

Cyber-hermeneutyka i pojęcie wzorca

Potrzebna jest nowa hermeneutyka – ciało jako interfejs, wzorzec jako źródło tożsamości.

wBREw